Golubinci su jedno od velikih seoskih naselja u Opštini Stara Pazova. Sa preko pet hiljada stanovnika spadaju i u jedno od većih sela u Sremu. Smešteni su na obodu staropazovačke opštine i opština Pećinci i Inđija sa kojima su odlično povezani regionalnim putevima. Imaju veoma povoljan geografski položaj, jer se nalaze na gotovo istom rastojanju od dva velika grada Beograda i Novog Sada. Od kako je napravljen novi put Golubinci- Stara Pazova, meštanima ovog naselja je mnogo lakše da dođu do ostatka opštine. Nadvožnjak je takođe rekonstruisan u sklopu novog puta i novootvorene brze pruge.

U toku je i rekonstrukcija i dogradnja objekta za potrebe Centra za kulturu u Golubincima. Namera je da da se stvore bolji uslovi za sa održavanje kulturnih sadržaja, obnavljajući objekat kulture. Meštani će dobiti ono što do sada nisu imali – Centar za kulturu, te da će to doprineti kulturnom razvoju tog naseljenog mesta i cele opštine.

Selo je specifično po tome što će svako ko kroči i poseti ga osetiti duh tradicije Srema koji je ovde dobro očuvan. Stare građevine crkve, vodice , kotobanje , zamak odaju još veći utisak i specifičnost identiteta sela. Bezbroj domaćinstava je dokaz da su ljudi koji tu žive veoma vredni, a najbolji domaći proizvodi potiču upravo iz njihovih kuhinja. Meštani su veoma ljubazni i gostoprimljivi. Glavna privredna grana je poljoprivreda.

Odlikuje ih tipična arhitektura vojvođanskih mesta gde u centru pored starog parka postoji i više očuvanih starih građevina: dvorac “Šlos”, parvoslavna crkva s kraja 18.veka, rimokatolička crkva iz 19.veka, škola. Selo ima i moderno razvijenu infrastrukturu, što ga čini prijatnim za život, a u etničkom sastavu stanovništva dominiraju Srbi i Hrvati, a ima i dosta Roma. Golubinci su posebno skrenuli pažnju na sebe projektom „Golubinci eko etno muzej“, a zbog dvorca “Šlos“ i ambara i kotobanja koji su primer seoske arhitekture s kraja 19 i početka 20. veka trebalo bi da dobiju prvi eko-etno muzej u Srbiji. Stavljeni su i na kartu Evropske kulturne baštine.

Na mestu gde se sustiču glavne komunikacije formirana je centralna zona sela sa pratećim objektima javnog značaja: u neposrednoj blizini su dve crkve pravoslavni hram Vavedenja Presvete Bogorodice (1788) i rimokatolička crkva Svetog Đurđa (1885), dvorac Šlos iz 1767.godine, spomenik palim borcima NOB-a (1961), tri ambara kao objekti seoske, privredne arhitekture iz XIX i XX veka i vodica prenosa moštiju Svetog Oca Nikolaja (1889) u donjim njivama.

U glavnoj ulici nalaze se MK, MZ, osnovna škola sa sportskom halom, dva doma kulture sa bibliotekom, KUD-ovi, zdravstvena ambulanta, predškolska ustanova i obdanište, kuglana, 30-ak zanatskih radnji. U mestu postoji nekoliko udruženja koja neguju tradiciju svoga kraja. U centru sela je lokalna zelena pijaca čiji je pazarni dan petak. Potok Lukovo i Golubinački kanal, povezani su sa Dunavom, i kanalom Veliki Begej, koji je povezan sa Savom. Zbog velikog atara i plodne zemlje Golubinci se razvijaju kao veliko i bogato selo. Privreda sela značajno se oslanja na poljoprivredu, posebno na ratarstvo. Vodeći agrarni proizvodi su kukuruz, pšenica, suncokret, šećerna repa i duvan. Savremeni privredni razvoj Golubinaca zahvaćen je krupnim vlasničkim i ogranizacionim tranformacijama.

-DVORAC ,,ŠLOS”

Dvorac „Šlos“  je sagrađen 1777. godine za potrebe austrougarskih oficira, a o njegovoj „burnoj“ istoriji godinama kruže razne priče.

Najpoznatija se odnosi na kapetanicu Žanet Hontor koja je iz golubinačkog zamka slala ljubavna pisma čuvenom kompozitoru Ludvigu van Betovenu.

Istorijski spisi pokazuju i da je Karađorđe Petrović posle sloma Prvog srpskog ustanka 1913. godine boravio u Šlosu.

 Nakon što je prebegao u Austriju, posle pada Srbije u Prvom srpskom ustanku, prvo je boravio u karantinu u okolini manastira Fenek, a potom od kraja oktobra do druge polovine novembra 1813. godine u „Šlosu“.

Posle pada Austrougarske monarhije dvorac Šlos je menjao namene, bio je povremeno administrativni centar sela, u njemu je bila dugo i mesna ambulanta.

Zamak je smešten u centru sela i okružen prelepim parkom. Više puta zgrada je adaptirana, ali osnovna koncepcija nikada se nije menjala.

Dvorc Šlos od izuzetne je arhitektonske i istorijske vrednosti i spada u spomenik kulture od izuzetnog značaja.

Po nameni i arhitektonskoj koncepciji zgrada bi se mogla svrstati u namenske objekte koji su bili projektovani za vojne namene ili kao zgrade za stanovanje oficira privremeno raspoređenih u toj vojnoj komandi.

Ovaj dvorac je pun tajni, misterija, a neki ga nazivaju i ukletim zamkom. U trenutku kada se u njemu čuje ječanje, u Golubincima se pale sveće i stavljaju u okvir prozora da bi se kako kažu „posvetili jauci mučenika”.

Ovaj zamak je tokom dva veka svoga postojanja, nakon smrti prvog vlastelina ponajčešće služio kao mučionica. Poslednji mučenici su urezali svoja priznanja u zidove zamka, krajem Drugog svetskog rata.

Onda nije ni čudo što Šlos prate priče o prokletstvima, neverstvima i kaznama. 

Zavoda za zaštitu i naučno proučavanje spomenika kulture od 26.septembra 1951.godine, zgrada dvorca Šlos u Golubincima nalazi se pod zaštitom države i predstavlja kulturno dobro od velikog značaja.

-Hram Vavedenja Presvete Bogorodice — Golubinci

U drugoj polovini XVI veka Golubinci se pominju kao naselje pod zemljom od kojeg se vide samo dimnjaci. Vizitaciona komisija Karlovačke mitropolije u svom izveštaju od 1733. godine pominje malu crkvu od pletera sa krovnim pokrivačem od trske i trpezom od kamena. Do danas je sačuvan crkveni “antimonos” sa beleškom da ga je 22. avgusta 1731. godine posvetio beogradski arhiepiskop Vikentije i poslao na poklon novosagrađenoj crkvi. Ikonostas se sastojao od 1 velike i 10 malih ikona. Malu crkvu od pletera zamenila je drvena crkva 1751. godine, koju je 23. aprila 1752. godine osvetio episkop Partenije. Drvena crkva u Golubincima postojala je sve do početka devete decenije XVIII veka. Crkva je verovatno obnavljana tokom sedme decenije istog veka, jer austrijske vlasti u vremenu od 1760. do 1770. godine nisu dozvoljavale Srbima gradnju crkava, a često su obustavljale i završretak već započetih građevina.

-Kapela na Vodice posvećena Sv. Nikoli — Golubinci

Na potesu nekadašnjih Donjih njiva, jugozapadno od Golubinaca postoji vodica na koju narod dolazi na letnjeg Svetog Nikolu 22. maja. Legenda o osnivanju nije do danas sačuvana. Prema crkvenom letopisu vodica je prihvaćena od strane crkve 1856.godine, kada je pored isceliteljskog bunara postavljen drveni krst sa ikonom Svetog Nikole. Nešto kasnije podignut je i čardak koji se usled nevremena srušio na Svetog Iliju 1887.godine. Kako je u to vreme vodica u Golubincima bila mesto gde se narod okupljao u velikom broju za praznik posvećen Prenosu moštiju svetog Nikole, odlučeno je da se podigne nova građevina Kapela, koja i danas postoji, sagrađena je uz pomoć sveštenika Damjana Preradovića, trudom svih meštana Golubinaca a posebno Svetislava Nikolajevića, koji je darovao 4000 cigli i 1000 komada crepa za njenu izgradnju. Osvećena je 30. aprila 1889.godine. U crkvenom letopisu zabeleženo je da su toga dana “ prije zore i pre liturgije” tri topa oglasila narodu svečano osvećenje bogomolje. Kapelu su osvetili izaslanik tadašnjeg episkopa sremskog, mesni paroh i paroh obližnjeg sela Vojke uz prisustvo mnogobrojnog naroda. Nakon osvećenja bio je priređen zajednički obed prisutnih gostiju i viđenih Golubinčana. Posle podne istoga dana okupljena omladina igrala je kola uz zvuke gajdi.

-Manifestacija Mačkare

40 dana pre katoličkog Uskrsa- predstavljaju stari pokladni običaj koji se tradicionalno održava već 200 godina u Golubincima, a zavisno od poklada organizuje se u februaru ili martu. Manifestacija traje tri dana, počinje „Balom pod maskama“, naredni dan je „Maskembal“ gde se takmiče i nagrđuju maske, a poslednji dan je Karneval odnosno defile na kome učestvuje preko 500 maski.

–Spomen ploče palim borcima i žrtvama fašističkog terora

Spomen ploče nalaze se u betonskom okviru na fasadi Osnovne škole „23. oktobar“ u Golubincima i postavljene su u čast dvadesetogodišnjice narodne revolucije 12. 9. 1961. godine. Na mermernim pločama ispisana su imena palih boraca i žrtava fašizma.

–Spomen obeležje na Vodicama

Spomen ploča nedaleko od Kapele na vodice u ataru sela podignuta je od strane meštana 22. juna 1974. godine. Postavljena je na mestu na kome su se tokom Drugog svetskog rata sakupljali borci, kuriri i mesto sa kojeg su odlazili u borbu.

-Ambari sa kotobanjom

Za podizanje jedne bogato ukrašene kotobanje trebalo je više decenija rada, zbog čega su one bile veoma skupe i u izvesnom smislu postajale simbol lokalnog prestiža. Rešenje Zavoda za zaštitu spomenika kulture Sremska Mitrovica broj 115/73 od 07. septembra 1974. godine i odlukom skupštine Republike Srbije RS broj 224 od 26.11. 1990. godine („Službeni glasnik Republike Srbije“ broj 16 od 03.12. 1990. godine), ambari sa kotobanjom tri porodice u Golubincima nalaze se pod zaštitom države i predstavljaju kulturno dobro od izuzetnog značaja.

Projekat “Pazova- najbolje mesto za život” realizuje se u sklopu medijskog projekta koji je finansiran iz sredstava budžeta Opštine  Stara Pazova.

Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.